Van gratis shoots naar een fotografiebusiness die werkt voor mij én mijn gezin
In mijn eerste jaar als fotograaf deed ik vooral shoots voor vrienden en familie. Gratis, of voor een prijs waar je nog geen twee croque monsieurs van kunt bestellen.
60 euro voor een shoot van meer dan een uur — inclusief nabewerking, galerij, en een flinke portie onzekerheid erbovenop.
Want o wee als ze het niet goed genoeg zouden vinden...
Dan zat ik nog tot middernacht details weg te werken, “voor de zekerheid”.
Het dieptepunt?
Toen mijn tante vroeg of ze “als familie toch nog een extra korting kreeg”.
Alsof ik op een soort fotografiekermis werkte waar je met een bonnetje korting scoort.
Het was frustrerend.
En pijnlijk.
Want diep vanbinnen wist ik: als ik van mijn passie een echte business wil maken, dan moet het anders.
Maar hoe?
Ik voelde me leeggezogen. Onprofessioneel.
Te weinig ervaring, dus wie was ik om meer te vragen?
Ik was bang dat iedereen zou afhaken als ik mijn prijzen zou verhogen.
Dat alleen vrienden en familie overbleven — die dan stiekem toch op een vriendendienst rekenden.
Ik deed wat veel fotografen doen: zelf alles proberen uitzoeken.
Spoiler: dat is géén snelheidsroute.
Het heeft me jaren gekost.
Tot ik alleenstaande mama werd.
Plots werd alles scherp.
Ik wilde mijn kinderen veiligheid en stabiliteit geven.
En ik voelde: mijn fotografie is geen hobby meer. Dit is mijn toekomst.
Toen begon het te keren.
Ik leerde hoe ik mijn prijzen kon berekenen. Hoe je waarde geeft aan je werk.
Mijn agenda raakte niet alleen maar gevuld via kennissen of mond-tot-mond.
En nog belangrijker: ik begon mezelf serieuzer te nemen als ondernemer.
Niet over één nacht ijs.
Maar stap voor stap. Met vallen en opstaan.
Vandaag ben ik meer dan 13 jaar fotograaf.
Ik fotografeer nog steeds, maar selectiever, omdat ik nu ook mijn kennis, ervaring en liefde voor het vak doorgeef aan andere fotografen.
Zij staan waar ik ooit stond.
En hen zien groeien? Dat is het mooiste wat er is.
Wat ik intussen vooral besef:
De tijd die je verliest door alles zelf uit te zoeken, is véél kostbaarder dan eender welke investering.
Dus ja:
Zoek hulp.
Geef niet op.
Durf te kiezen voor je droom.
En dan… die roze olifant met eurotekens in z’n ogen maar gewoon recht aankijken.
Of nee, laten we 'm de dansende flamingo noemen — iets vrolijker, maar net zo onvermijdelijk: geld.
Niet omdat het moet.
Niet om mezelf op te hemelen.
Maar omdat je dit moet weten als je me echt wil leren kennen.
Ik ben niet alleen fotograaf of coach.
Ik ben ook gewoon een vrouw die ooit voor 60 euro per shoot werkte — jarenlang — voor applaus, waardering en géén boterham.
Geld is nog altijd een ongemakkelijk onderwerp in onze sector.
We durven er amper over praten.
En wie het wél doet, krijgt vaak de opgetrokken wenkbrauwen erbij: “Zo, die denkt ook dat ze Beyoncé is.”
Maar dan stel ik altijd deze vraag terug:
Waarom zou je níét goed willen verdienen met iets waar je goed in bent?
Mijn bankrekening zegt niets over mijn hart of mijn intenties.
Hoogstens iets over mijn lef, mijn doorzettingsvermogen, en mijn wil om iets op te bouwen — voor mezelf én mijn kinderen.
Ik rijd geen Tesla.
Ik zwaai niet met merktassen (al heb ik er één gekocht — een kleintje, puur voor als ik ga dansen. Want een vrouw moet haar lippenstift en vrijheid toch ergens in kwijt kunnen.)
Wat ik wél heb?
→ Een gevoel van vrijheid
→ Financiële rust
→ De mogelijkheid om te kiezen wat goed voelt, niet wat móét
→ En een spaarpotje om mijn gezin te beschermen, wat er ook gebeurt
Als alleenstaande mama weet ik hoe kwetsbaar het is om te moeten overleven.
Daarom ben ik trots.
Op wat ik heb opgebouwd.
En op het feit dat ik andere fotografen help om niet alleen hun passie te volgen, maar er ook écht van te kunnen leven.
Niet rondkomen.
Maar léven.
En dit ben ik — naast de camera:
📍 Ik woon samen met mijn twee jongste kinderen. Mijn vriend woont niet bij mij, maar zorgt wél voor fijne zondagen en goede wijn.
🎾 Ik tennis (competitief – stiekem een beest op het veld).
💃 Je mag me altijd wakker maken voor dansen of uit eten met vrienden.
☀️ Mijn happy place? Zon op mijn snoet, voeten in het zand, liefst in Estepona. Daar droom ik van een huisje voor ons gezin.
🐥 Ik ben bang voor kippen. En vogels. Alles met vleugels eigenlijk. Ja, echt. Zelfs duiven.
😭 Ik huil bij 9 van de 10 films. Zelfs bij animatiefilms. Zelfs bij reclame, als het moet.
💬 Elke ochtend zeg ik tegen mijn dochter aan de schoolpoort: “Maak er iets moois van.” (En ik meen het. Elke dag opnieuw.)
En dan heb ik het nog niet eens over wat er onder de radar gebeurt.
Zoals de opmerkingen die ik soms krijg over mijn ambities of financiële doelen.
Blijkbaar mag je als vrouw geen grote dromen hebben.
Zeker niet als je moeder bent.
Dan moet het “bescheiden” blijven.
Alsof ambitie iets is dat je bij de opvang moet afgeven, samen met je kind.
Maar mensen vergeten vaak één ding:
Ik draag de volledige financiële verantwoordelijkheid voor mijn gezin.
Alleen.
Dat betekent keuzes maken.
Doorzetten.
En soms: dromen najagen die groter zijn dan wat anderen gewend zijn.
Het bijzondere?
Mensen die zélf die verantwoordelijkheid kennen, die zien mijn drive.
Zij noemen me inspirerend. Motiverend.
En oké — soms een tikkeltje koppig.
Maar hé, zo komt dat huis in Estepona er wel.
