In de beginfase had ik weinig verwachtingen. Het was voor mij eerder een uit de hand gelopen hobby.
Beetje bij beetje kreeg ik nieuwe klanten. In die tijd werkte het algoritme van Facebook nog mega goed. Telkens wanneer ik een leuke foto plaatste kreeg volgens mij bijna iedereen hem te zien. Het was toen makkelijker dan nu om nieuwe klanten te bereiken. Het publiek op facebook was ook de leeftijd die jonge moeders hebben. Tegenwoordig zijn het eerder veertigers en vertoeven jonge ouders meer op Instagram. Uiteraard bouw je ook iets op met mond aan mond reclame alleen gaat dat vaak wat trager.
De eerste jaren wist ik totaal niet waarmee ik bezig was. Ik vond het leuk om mooie foto's te maken. Om weer een mama blij te zien met het resultaat. Wat ik ervoor moest vragen en of ik er ook nog iets aan verdiende wist ik niet.
In mijn opleiding als fotograaf had ik daarover niets geleerd. Maar ik wist dat er meer in zat. Dat er fotografen waren die er veel geld mee verdiende. Die succesvol waren en iedere dag deden wat ze echt leuk vonden. Ik keek naar ze op. Dit wou ik ook.
Ik nam me voor om mijn fotografiebedrijf te laten groeien en sprak andere (al succesvollere fotografen aan).
Ik wou weten hoe zij dat deden en leren van iemand die stond waar ik wou staan. Tot mijn grote verbazing kreeg ik weinig reacties. Het leek wel of ze bang waren om hun kennis te delen. Ik was een concurrent...
Als niemand mij wou helpen moest ik het zelf maar uitzoeken. Ik begon me te verdiepen in het ondernemen. Hoe kon ik meer klanten bereiken. Hoe moest ik een juiste prijs berekenen voor mijn werk, tijd en creativiteit? Wat had ik nodig om er echt geld aan te verdienen? Hoe kon ik meer zichtbaar zijn. Wat heb je nodig als fotograaf en ondernemer om succesvol te zijn?
De jaren die daarop volgenden waren en vooral van trail-and-error. Ik ben heel vaak op mijn gezicht gegaan. Er zijn momenten geweest dat ik dacht, stop er maar mee. Wie ben ik om te denken dat ik hier succesvol mee kan worden. Er zijn er ook echt al veel. Ze zijn beter dan ik.
Ondertussen zijn we tien jaar verder. Durf ik met enige trots te zeggen dat ik heel wat kennis opgedaan heb. Dat ik weet wat je moet doen om een fotografiebedrijf te laten groeien. Het is nog steeds mijn doel om iedere dag nieuwe dingen te leren. Volgens mij ben je ook nooit uitgeleerd. Ik daag mezelf ook graag uit om een stapje verder te gaan. Om te blijven groeien en investeren.
De afgelopen vijf jaar ben ik ook leerkracht fotografie geweest in het volwassenenonderwijs. Daar leerde ik hoe fantastisch het is om je kennis met anderen te delen. Steeds meer fotografen die afstudeerden kwamen na hun opleiding nog steeds naar me toe. Weliswaar niet meer om nieuwe technieken te leren maar wel met vragen over het starten en het uitbouwen van hun eigen bedrijf.
Ik weet hoe lastig het was om te ondernemen als je hier geen kennis van hebt. Ik weet hoe ik me voelde in de eerste jaren toen niemand zijn kennis met mij wou delen. Ik voelde me alleen. Mijn vriendinnen en familie waren geen ondernemers. Wanneer ik er met hen over wou praten voelde ik me vooral onbegrepen. Wisten zij veel. De ene moedigde me aan de andere zei zou je dat wel doen?
Daar wil ik het verschil maken. Ik ben ervan overtuigd dat er genoeg is voor iedereen. Dat we geen concurrenten zijn. Ik wil mijn kennis delen. Ik word oprecht gelukkig van het succes van anderen.
En zo begon meer dan een jaar geleden dit avontuur. De coach in mij werd geboren. Ik hoop dit nog heel lang te mogen doen en voor zo veel mogelijk mensen het verschil te maken tussen opgeven en succesvol zijn.
